Motivational stories Marathi | प्रेरणादायी कथा |
Inspirational story in Marathi for success
यश
एका स्मिथ हास्यासाठी
(Motivational stories Marathi | प्रेरणादायी कथा | यश : एका स्मिथ हास्यासाठी)
रात्रीची वेळ होती. मी नुकताच मालकाला विचारून दुकान बंद करणार होतो, पण बाहेर धो-धो पाऊस पडत होता. थोड्या वेळानंतर पाऊस कमी झाल्याने मी दुकान बंद केले. आज महिन्याची अखेरची तारीख होती, म्हणजे पगाराचा दिवस. मालकाने जाता-जाता माझ्या हातात पगार ठेवला. शंभराच्या सात नोटा पाहून मी फार खुश झालो होतो, कारण त्यातली एक नोट मला मिळणार होती आणि बाकीचे आईला द्यायचे होते. मी तसाच सायकलवरून घरी निघालो.
Motivational stories Marathi | प्रेरणादायी कथा
घराच्या बाहेर दरवाज्यात पोहोचलो आणि दार ठोठाव
ले. आतून चिंकीने दरवाजा उघडला. ती माझी लहान बहीण होती.
तिने मला पाहताच विचारले, “दादा, एवढा उशीर कसा झाला रे?”
मी तिला गोड स्वरात म्हणालो, “आहो चिंकी ताई, आज जरा काम जास्तच होतं.” (Motivational stories Marathi | प्रेरणादायी कथा | यश : एका स्मिथ हास्यासाठी )
तिकडून आई स्वयंपाक करत बाहेर आली आणि म्हणाली, “प्रेम, आलास का बाळा? अरे, पाऊस उघडेपर्यंत जरा थांबायचं होतं.”
मी म्हणालो, “जाऊ दे ना आई, आधीच किती उशीर झाला होता.”
नंतर पुन्हा आई म्हणाली, “बरं आहे रे बाबा, जा कपडे बदल, हात धुऊन जेवायला बस.”
मी जेवायला बसण्याआधी आईच्या हातात पगार ठेवला. मग बाबांच्या फोटोकडे पाहून जरा त्यांची आठवण आली. तेही असंच करायचे—पगार आला की सारा आईच्या हातात द्यायचे. पण ते दृश्य पुन्हा कधी पाहायला मिळणार नाही, हे कुठे माहीत होतं?
जेवताना मी करिअरचा विचार करत होतो. बी.ए.ची पदवी पूर्ण झाली होती, पण आता पुढे काय करायचे, हा प्रश्न सतावत होता.
जेवत असताना आईने मला नोकरी सोडण्यास सांगितले. तिचे म्हणणे होते की, नोकरी सोडून चांगला अभ्यास करून एक चांगली नोकरी मिळवावी आणि तिचे नाव उज्ज्वल करावे. पण मी जर नोकरी सोडली, तर आपल्या घराचा आर्थिक भार कोण उचलणार, असा प्रश्न मी तिला विचारला.
Motivational stories Marathi | प्रेरणादायी कथा |
आई म्हणाली की, तिला स्वयंपाकाची भरपूर कामे मिळत आहेत आणि एका हॉस्टेलवर जेवण बनवण्याचे काम मिळाले आहे. त्यामुळे तिला वाटले की मी अभ्यासावर लक्ष केंद्रित करावे. जेवण झाल्यानंतर मी तिच्या बोलण्याचा विचार केला. जर आईला हॉस्टेलवर चांगले काम मिळाले असेल, तर तिचा पगार चांगलाच असेल. म्हणूनच तिने मला नोकरी सोडायला सांगितले असावे, असे मला वाटले. त्यामुळे मीही ठरवले की, नोकरी सोडून दिली तरी चालेल. कारण मलाही चांगले शिक्षण घेऊन मोठा अधिकारी व्हायचे होते.
- Motivational story in Marathi for success
- Inspirational story in Marathi for success
- Motivational stories in Marathi for students
- Short motivational stories in Marathi with moral
- Success motivational story Marathi
माझ्या आईने तिच्या आयुष्यात अनेक संकटे सहन केली होती, हे मला चांगले ठाऊक होते. आई-वडील एकमेकांवर खूप प्रेम करायचे, पण आजी-आजोबांना हे लग्न मान्य नव्हते. त्यांना माझी आई पसंत नव्हती. त्यांनी वेगळे राहण्याचा निर्णय घेतला आणि घराच्या शेजारील दुसऱ्या घरात राहू लागले. त्यांनी आई-वडिलांशी कधीच संवाद साधला नाही.
तिने एक नवीन काम शोधले होते. ती एका गुत्तेदाराच्या हाताखाली बांधकामाच्या कामावर होती, पण त्या कामातून तिला जास्त मजुरी मिळत नव्हती आणि तिच्याकडे दुसरा पर्यायही नव्हता.
एके दिवशी शारदा काकू, ज्या आमच्या शेजारी राहायच्या, त्या सकाळी शिळ्या पोळ्या नाल्यात टाकत होत्या. तेवढ्यात आई त्यांना म्हणाली,
“आहो, शारदा ताई, हे काय करता? पोळ्या नालीत का टाकता? त्या पेक्षा मागच्या गाईला टाकल्या तर बरं होईल!”
शारदा काकूंना आईचं बोलणं पटलं. तेवढ्यात आई पुन्हा म्हणाली,
“द्या इकडे त्या पोळ्या, मी टाकून येते गाईला.”
शारदा काकूंनी त्या पोळ्या आईला दिल्या. मी लायब्ररीला निघत होतो आणि हे सगळं पाहत होतो. शारदा काकू घरात गेल्या, आणि मीही बाहेर पडलो. पण काही अंतर गेल्यावर मला माझं पेन आठवलं, जे घरी राहिलं होतं. मी परत घरी आलो आणि टीव्हीजवळ ठेवलेलं पेन उचललं. जाताना माझं लक्ष खीडकितुन स्वयंपाकघराकडे गेलं, तर आई तिथे बसून शारदा काकूंनी दिलेल्या पोळ्यांसोबत चटणी खात होती.
माझं काळीज तुटत होतं. ते पाहवेनासं झालं. मी काहीही न बोलता तिथून निघून गेलो. नंतर मला कळलं की त्या दिवशी घरी पीठ कमी होतं आणि पैसेही नव्हते. त्यामुळे जेवढं पीठ उरलं होतं, त्यातून तिनं आम्हा दोघांसाठी तीन पोळ्या केल्या आणि एक भाजी. पण स्वतःसाठी? तिनं ढोराला टाकायच्या पोळ्या खाल्ल्या होत्या.
माझा जीव तुटत होता. मला काय बोलावं कळत नव्हतं. परिस्थितीच अशी होती. तिचं हे बलिदान मी कसं फेडणार, हाच विचार माझ्या मनात घोळत होता.
मी राज्यसेवेच्या दोन्ही परीक्षा पास केल्या होत्या, पण ही गोष्ट मी आईला सांगितली नव्हती. मी आता इंटरव्ह्यूची तयारी करत होतो.
एके दिवशी लायब्ररीत पुस्तक वाचत बसलो होतो. त्या दिवशी मला घरी जायला उशीर झाला. आई घरी वाट पाहत होती. तिला वाटलं, “हा अभ्यासात मग्न असेल, त्यामुळेच उशीर झाला असेल.” तिनं दूध गरम केलं आणि चिंकीला म्हणाली,
“चिंकी बेटा, जा, प्रेम भैयाला केशर दूध लायब्ररीत नेऊन दे. अभ्यास जास्त असल्यामुळे त्याला उशीर झाला असेल.”
मी पुस्तकात गुंतलो होतो. लायब्ररीत सगळे शांत होते. तेवढ्यात चिंकी माझ्या जवळ आली आणि म्हणाली,
“दादा, आईने तुला केशर दूध पाठवलंय. तू घरी का नाही आलास लवकर?”
चिंकीचा आवाज ऐकून लायब्ररीतले सगळे आमच्याकडे पाहू लागले आणि हसू लागले. मला राग आला आणि मी चिंकीला फटकारलं,
“वेडी आहेस का? तुला कळतंय का? जा इथून! जा म्हणतो ना!”
चिंकी थोडी नाराज झाली. बारीक डोळे करून दूधाचा ग्लास घेत ती निघून गेली. काही वर्षांनंतर माझा जन्म झाला. माझे आई-वडील फार आनंदी होते. माझ्या जन्मानंतर त्यांचे काही दिवस आनंदात गेले. वडिलांना मुलगी हवी होती, आणि आईला मुलगा. काही वर्षांनंतर आमच्या घरात लक्ष्मीचे पाय पडले—कारण एका चिमुकलीचे आगमन झाले. ती म्हणजे माझी बहीण, चिंकी.
काही दिवसांनी आमच्यावर मोठे संकट कोसळले. वडिलांचा अपघाती मृत्यू झाला. त्या दुःखातून सावरण्यासाठी आईला कित्येक वर्षे लागली. वडिलांच्या जाण्यानंतर घर चालवण्याचा मोठा प्रश्न उभा राहिला. दर महिन्याला वडिलांची दीड हजार रुपये पेन्शन मिळत असे, पण ते घर चालवण्यासाठी पुरेसे नव्हते. त्यामुळे आई एखाद्या कार्यक्रमात जाऊन स्वयंपाकाचे काम करायची. रोजचे दीडशे रुपये मिळवत ती घर चालवत होती.
मी बारावीला होतो, आणि चिंकी सातवीत होती. आई कधीही आमच्या पुस्तकांची किंवा वह्यांची कमतरता भासू देत नव्हती. चिंकीही फार हुशार होती. पण स्वयंपाकाची कामे कधी कधी महिनाभर मिळत नसत, त्यामुळे घरात खाण्याचीही कमतरता भासायची.
आजी-आजोबा कधीच आईला मदत करत नसत. आजी समोरून आईच्या हातून दळलेले पीठ न्यायची, पण तिला कधी विचारायचीही नाही. आईनेही त्याची कधी अपेक्षा केली नाही. वडिलांची शेती आजोबांच्या नावावर होती. त्यांनी ती विकली, पण त्यातून थोडाही वाटा सुनेला दिला नाही. आईनेही तो हक्क कधी मागितला नाही, कारण ती निस्वार्थी होती.
आई-वडिलांनी फक्त प्रेम केले होते, आणि त्यासाठी त्यांना एवढी मोठी शिक्षा मिळाली होती. आईच्या संकटांबद्दल विचार केला की, माझे अश्रू आवरत नसत. त्यामुळे मी तिचे दुःख दूर करण्याचा निर्धार केला.
आई रोज सकाळी लवकर उठून चिंकीचा डबा आणि माझा नाश्ता तयार करून हॉस्टेलवर कामाला जायची. मी नाश्ता करून ग्रंथालयात अभ्यास करायचो. सगळं काही ठीक चालू होतं. मी राज्यसेवा परीक्षेला बसायचा निर्णय घेतला होता. रोजच्या प्रमाणे मी अभ्यासाला निघायचो, आणि आई तिच्या कामावर जायची.
पण एके दिवशी हॉस्टेलवर नवीन स्वयंपाकीण ठेवण्यात आली, आणि आईला काही कारणाने तिथून कामावरून काढून टाकण्यात आले. पण आईने ही गोष्ट मला सांगितली नाही. तिला मी अभ्यास करताना दिसायचो, आणि माझे मन विचलित होऊ नये म्हणून ती हसतखेळत बोलायची. कधीही कोणती समस्या सांगायची नाही.तुमच्या लिखाणातील भावना खूप चांगल्या आहेत, पण काही ठिकाणी व्याकरण आणि वाक्यरचनेत सुधारणा करता येईल. सुधारित मजकूर खाली दिला आहे:
लायब्ररीतील मुलं तोंडावर हात ठेवून हसत होती. मला नंतर पुस्तक वाचतानाही करमत नव्हतं. वाटत होतं की उगाच चिंकीला झापलं. मी पटकन उठलो आणि घरी निघालो.
घरी पोहोचलो, तेव्हा चिंकी अभ्यास करत होती. मला वाटलं की ती नक्कीच फार नाराज असणार, पण तिने मला पाहताच ती जवळ आली आणि गणिताचा एक प्रश्न विचारला, जो तिला येत नव्हता. हे पाहून मी थबकलो. चिंकीला जराही राग आलेला नव्हता! मला तर असं वाटू लागलं की या घरात फक्त मीच असा आहे, ज्याचा इतका मोठा स्वार्थ आहे.
मी हळूच विचारलं, “चिंकी, तुला राग तर नाही आला ना?”
चिंकी हसत म्हणाली,
“कसला राग भैया? अरे हो, असं होतंच ना कधी कधी! तू खूप अभ्यास करतोस, आणि मी अचानक येऊन तुला डिस्टर्ब केलं, त्यामुळेच चिडलास. सॉरी हो भैया!”
“अग, कसला ग सॉरी! ते तर मलाच म्हणायला हवं होतं.”
“बरं प्रेम भैया, पण आधी मला हे उत्तर सांग.”
चिंकीच्या स्वभावावर आईचा प्रभाव होता, त्यामुळेच ती इतकी प्रेमळ आणि समजूतदार होती. मी मनातल्या मनात बाप्पाच्या मूर्तीकडे पाहून माफी मागत होतो.
आणि मग तो दिवस आला, ज्याची मी आतुरतेने वाट पाहत होतो—मी राज्यसेवा परीक्षा पास झालो होतो आणि आता मी एक अधिकारी झालो होतो! मला आईला सरप्राईज द्यायचं होतं.
आई अंगणात बसून तांदूळ निवडत होती. मी पटकन तिच्या जवळ गेलो. तिने माझ्याकडे पाहिलं, आणि मी रडत होतो. आई घाबरून उठली आणि जवळ येत विचारलं, “काय झालं बाळा?”
मी भरल्या डोळ्यांनी म्हणालो, “आई, तुला मला एका अधिकाऱ्याच्या रूपात पाहायचं होतं ना? हे बघ, आज तो दिवस आलाय!”
आईच्या डोळ्यांतही पाणी आलं. पण आज त्या डोळ्यांत दुःख नव्हतं—ते अश्रू आनंदाचे होते.
तेवढ्यात चिंकी आनंदाने ओरडली, “अभिनंदन प्रेम भैया!”
आम्ही तिघं एकमेकांच्या गळ्यात पडून रडलो आणि पुढच्या सुखाच्या दिवसांकडे पाहू लागलो. शेवटी मी आईकडे पाहिलं आणि हसत म्हणालो— You are the greatest mom on this planet.
आमचे इतर लेख वाचण्यासाठी खालील दिलेल्या लिंक वर click करा.